spelregels

Ik weet niet hoe ze het hebben uitgevogeld, maar op 31 oktober ging er ergens een lampje branden en waren er volgens de tellers 7 miljard mensen op de wereld. Toen ik veertig jaar geleden werd geboren was dat nog niet eens de helft. Geloof maar dat het op sommige plekken op onze aardbol echt dringen geblazen is. De wereld wordt geteisterd door bloedige conflicten, maar als je er goed over nadenkt, is het een wonder dat men elkaar niet op veel grotere schaal de hersens inslaat. De mens slaagt er vanaf de oertijd in om – al zij het met enige moeite -samen te leven. Of je nu naar een indianenstam in de Amazone kijkt of op de beursvloer van Wall Street, er geldt een algemeen aanvaarde code over hoe men met elkaar omgaat. In de sport noemen we dat spelregels.

Zonder spelregels geen competitie. Laatst heb ik met veel plezier gekeken naar de finale van het WK Rugby, een sport waarvan ik de spelregels eerlijk gezegd niet eens volledig ken. Indrukwekkend, vanaf de traditionele haka van de Nieuw-Zeelandse ploeg tot en met het eindsignaal. Soms hoorde ik de botten bijna kraken, om vlak daarna weer verrast te worden door tactische acties waarvan de schoonheid deed denken aan Maradona, Van Basten of Zidane in hun beste jaren. Maar wat mij vooral opviel was dat er temidden van het fysieke spel van deze spelers van soms beestachtige afmetingen (enkelen leken zo te zijn weggelopen van de filmset van the Lord of the Ring) een heilig ontzag heerste voor de scheidsrechter.

Vroeger gold dit ook voor mijn sport, voetbal. Dat is helaas geen vanzelfsprekendheid meer. Ieder weekeind wordt er ergens op een Nederlands voetbalveld wel een scheidsrechter belaagd door spelers of publiek. Voetbal, bij uitstek de sport waar alle lagen van de bevolking samenkomen, is een graadmeter voor onze maatschappij. Als mensen op het voetbalveld geen respect tonen voor elkaar en zich niet aan de spelregels houden, dan kun je ervan uitgaan dat ze zich in het dagelijkse bestaan ook niet voorbeeldig gedragen. Wat dat betreft valt er nog veel te leren van rugby. Ze zeggen wel eens: rugby is een sport voor schoften gespeeld door heren, voetbal is een sport voor heren gespeeld door schoften…!

Sportief gedrag op het veld en respect voor anderen is noodzakelijk voor allen die plezier beleven aan voetbal. Dat geldt trouwens ook buiten het veld: het gedrag van voetbalsupporters draagt in hoge mate bij aan het het imago van het voetbal. Stichting Meer dan Voetbal is partner van het programma Sportiviteit en Respect, waarmee de voetbalorganisaties hun verantwoordelijkheid nemen voor de bestrijding van ongewenst gedrag binnen de eigen sport. Uiteindelijk kan het voetbal een aansprekende voorbeeldfunctie vervullen. Voor andere sporten, voor gedrag op scholen, in openbaar vervoer en op straat. Maar dat gaat niet vanzelf. Laten we wat vaker naar rugby kijken. Dan vraag ik wel aan iemand om mij de spelregels uit te leggen.

Edu Jansing Directeur

Stichting Meer dan Voetbal