Een droom

Leeftijd: 14 jaar.
Locatie: m'n middelbare school.
Event: Open podium.
Het stuk was Chopin opus 34 nr 1.
Vol ‘gefakete’ zelfvertrouwen liep ik het podium op. Weken had ik op het stuk gestudeerd en was de enige in de categorie 'Instrumentaal' die piano ging spelen. Ik had een blauw truitje aan met gehaakte bloemen erop. Je vraagt je af waarom ik je dat vertel? Wel, met traumatische herinneringen zijn meisjes denk ik degene die gekke details als deze zullen onthouden.
Ik begon, naar eigen mening natuurlijk, prachtig. Maar van de 45ste naar de 46ste maat ging het mis. Mijn pink schoot van de fis naar de g. Zeg maar van een zwarte noot naar een witte. Ik viel uit m'n wolk waar ik op dat moment op zweefde en hoorde ineens de helft van de zaal kletsen. Ik zag de gezichten van de jongens en meisjes in de zaal uit m'n klas die mijn pesten om mijn haar (krullen waren niet 'in') en mijn muzieksmaak. Ik zag dat ik door het gekke podiumlicht mijn bladmuziek niet goed meer kon lezen. Het zweet brak me los. Ik pakte m'n pianoboek en rende zo hard ik kon, zonder het stuk uit te spelen, van het podium af. Een halve gare applaus volgde. Ik wilde naar huis. En het liefst een week in m'n bed blijven totdat alle leerlingen het na een week vergeten waren. Maar wat die leerlingen niet wisten, was dat ik bleef. Want na mij werd een vrouw aangekondigd voor op het podium. Zij werd geïntroduceerd door de presentator als ‘de tweede beste zangeres van Nederland’. 'Who the hell beslist zoiets?!?' dacht ik achter in de coulisse, terwijl ik meteen ook door de gordijnen heen probeerde te kijken. Madame was aan de beurt. Na 3 minuten was ze klaar. Ze nam uitbundig haar buiging en liep richting mijn uitpuilende ogen door het gordijn. 'Wegwezen' dacht ik snel en rende naar buiten. Ze zong oké. Het was mooi. Maar... ik kon dat toch ook?

- Even naar het heden.
Nu ik er mijn werk van heb gemaakt kan het misschien arrogant klinken. 'Ik kan dat toch ook' Maar ja... ooit hebben Richard Krajicek, Linda de Mol en Celine Dion ook gedacht 'dat kan ik ook?' Terug in de tijd. Al schuiven we een jaar verder.

- 15 jaar oud was ik.
Locatie: Theater Meervaart.
Event: Open Podium van mijn middelbare school.
Het stuk was 'Foolish Games' van Jewel.
Ik had me de pleuris geoefend. Vol gespaarde zelfvertrouwen van een jaar lang liep ik het podium op. Kleding: een bruin truitje met, ja, bloemen. Ik ging zitten achter de piano. Ik zuchtte diep. Trok de microfoon naar me toe (ik dacht nog, hoe dichtbij moet dat ding?). Nog nooit had ik in een microfoon gezongen. Zaal was stampvol, maar doodstil tijdens mijn optreden. Het ging werkelijk vlekkeloos. Ik kreeg een daverend applaus. Ik liep van het podium af en ineens voelde ik de adrenaline schieten door mijn lijf. ’O my god!!! Had ik dat echt gedaan!’
Twee uur verder: de prijsuitreiking. Categorie Instrumentaal (getrommel) de winnaar, ene Willem. Ah, jammer. Maar ik vond het wel superknap van mezelf! Let's go home. Dan categorie Vocaal (getrommel) winnaar…….. Karsu!.
'Wat? Nee dat kan niet', dacht ik, 'ik had me toch ingeschreven op categorie instrumentaal?'. 'Waar blijft ze' zegt de presentator. Ik werd door m'n leraar geschiedenis het podium op geduwd. M'n hoofd sloeg rood aan. Ik nam bibberend m'n prijs in ontvangst en luisterde naar het juryoordeel. 'Er zit een muziekcarrière voor haar in het verschiet' zei de juryvoorzitter.

- 23 jaar oud ben ik nu.
Locaties: verschillende landen: USA, Brazilië, Monaco, Turkije, Indonesië, Duitsland, Suriname, Engeland, België, Marokko, Kroatië, Monte Negro, etc.
Events: Carnegie Hall, North Sea Jazz Festival, Concertgebouw Amsterdam, Cemal Resit Rey zaal te Istanbul.
Kleding: Geweldige designers als Ronald Kolk, de Witte Koets, Sherry Hill, Jovani en Edwin Oudshoorn.
Ik schrijf en componeer mijn eigen liedjes, werk ze uit, zing en bespeel. Geniet nog steeds van het succes van mijn twee albums.

Er zit natuurlijk veel in de 8 jaren ertussen. Ik beloop nog steeds een lange trap. Soms zet ik twee of drie stappen voorwaarts, maar val soms ook een paar naar beneden. Soms gaan dingen niet zoals ik wil. Soms duren dingen veel langer dan ik had gedacht. Het is niet makkelijk geweest om in mijn pubertijd, waarbij ik net als vele anderen ook onzeker was over alles wat ik deed, wat ik aanhad, wat ik zei, om in de picture te staan. Heb er ook veel voor moeten laten: feestjes, vakanties en leuke uitjes met vrienden. Ben wel heel snel volwassen geworden. Ging alleen met mensen om die een stuk ouder waren dan de 16/17 jaar dat ik was. Maar ik heb bijna 20 landen gezien voor mijn 23ste. Heb met superleuke muzikanten mogen samenwerken. Heb de meest geweldige jurken (inmiddels een fetisj geworden) aan mogen trekken. Heb op de grootste wolken gezweefd tijdens al mijn concerten. Heb voor bijzondere mensen mogen spelen, zoals Koningin Maxima, Prinses Beatrix tot aan President Bill Clinton. Er is een documentaire over mijn leven gemaakt ‘Karsu, I hide a secret’, dat tijdens IDFA is vertoond. Heb voor hele kleine groepen opgetreden, maar ook voor heeeeel veel mensen: meer dan 100.000 man op 5 mei in Zwolle! Er zijn veel mensen die (in deze economische tijden) best veel geld willen betalen om mijn CD of een concertkaartje te kopen. Daar ben ik het meest trots op. Trots op iedereen die mij hebben ondersteund. Daarin vooral mijn ouders die voor mij mijn eerste piano hebben gekocht. En mij hebben geleerd nooit op te geven en in mijzelf te geloven. En ….. ik denk dat ik het voor de eerste en laatste keer van m'n leven opschrijf: ik ben trots op mezelf dat ik nooit heb opgegeven en door ben gegaan, tot ik erbij neerval (maar dan wel in m'n mooiste jurk) hihi.

Karsu
Zangeres en pianiste.